TYMBARK
trochę o geologii

W krajobrazie miejscowości przeważają izolowane wzniesienia Łopienia (951 m n.p.m.), Zęzowa (705 m n.p.m.) i Paproci (645 m n.p.m.), pooddzielane układami rzecznymi Łososiny i jej dopływu Słopniczanki.

Dna dolin położone są na wysokości 380-500 m n.p.m. Najniższy punkt - 380 m n.p.m. znajduje się w dolinie Łososiny.

Najwyższym wzniesieniem jest Łopień (951 m n.p.m.).

Centrum miejscowości leży na wysokości 380-430 m n.p.m.

W podłożu spotykamy dwa rodzaje skał fliszowych.

Grzbiety i szczyty zbudowane są z gruboławicowych piaskowców magurskich, natomiast doliny zostały wcięte w mało odpornych pstrych łupkach, cienko i średnioławicowych piaskowcach warstw inoceramowych.

Najstarszym elementem rzeźby jest poziom pogórski. Na wierzchowinach Paproci i Zęzowa wg Klimaszewskiego (1939) zachowane są listwy zrównań tego poziomu. Podnóża wzniesień mają wyraźnie zachowane fragmenty poziomu dolinnego około 100 m nad dnem dolin.

Przebieg grzbietów górskich nawiązuje do odporności podłoża. Grzbiety Łopienia, Zęzowa i Paproci mają przebieg z zachodu na wschód. Doliny rzek zasadniczo nawiązują swym biegiem do odporności skał, w których są wcięte. Dolina Łososiny ma bieg kręty. W zachodniej części jest szeroka, wcięta w mało odpornych łupkach pstrych, na wschodzie wcina się w odporniejsze warstwy magurskie.

Dolina Słopniczanki o krętym biegu i zasadniczym kierunku z południa na północ, w dolnej części rozszerza się do doliny Łososiny. Jest wcięta w mało odpornych łupkach pstrych i warstwach inoceramowych.

Dna dolin wypełnione są pokrywami ostatniego glacjału do 15 m miąższości.

Na rzeźbę terenu mają wpływ również współczesne procesy geologiczne. Należą do nich głównie: spłukiwanie (zachodzące na stokach o dużym nachyleniu i gruntach ornych), osuwanie (w lejach źródłowych na stokach Łopienia i Zęzowa, oraz na zboczach doliny Słopniczanki), ruchy masowe (osuwiskowe).