Schronisko tworzy korytarz o przebiegu N-S. Ma lite ściany i strop, szerokość 0,8-1,5 m, wysokość od 0,4 (przy otworze) do 1,2 m i długość 2,5 m. Ok. 1 m od otworu wejściowego na W odchodzi 1,5 m długości zwężająca się szczelina zakończona zawaliskiem.

          Schronisko powstało w piaskowcach magurskich w wyniku procesów osuwiskowych. Dno tworzy ziemia (przy otworze) i drobny gruz skalny (pozostała część). W całości jest oświetlone światłem dziennym. Okolice otworu porośnięte mchem, stwierdzono występowanie motyli z gatunku szczerbówka ksieni Scoliopteryx libatrix oraz salamandry plamistej Salamandra salamandra.

          Schronisko nie było wymieniane w literaturze. Otwór wskazał T. Biernat z Limanowej. Zostało zinwentaryzowane 10 stycznia 1999 r. przez B. Bubulę (Klub Grotołazów Limanowa). Pomiarów dokonano taśmą parcianą i busolą geologiczną.

          Plan opracował B. Bubula.