ZŁOTOPIEŃSKA DZIURA
K.Bw - 02.04
Gmina Dobra, Łopień.
Właściciel terenu: skarb państwa (Lasy Państwowe).
Współrzędne topograficzne: x = 4447,100; y = 5508,300.
Wysokość otworu: ok. 770 m npm.
Ekspozycja otworu: SE.
Długość:85 m.
Deniwelacja: -10 m.
Położenie: N zbocze Łopienia (951 m n.p.m.).
Niewielkim otworem wchodzimy do około 3 m długości szczeliny. Zaraz za otworem,
po lewej znajduje się przejście do równolegle biegnącej szczeliny wysokości do 1,0 m. Prowadzi ona (przez dwa prożki po 1,5 m wysokości) do nieregularnej Sali Złomisk. Maksymalna wysokość tej sali wynosi 2,0 m, lecz przeciętnie nie przekracza 1,0 m. Szerokość dochodzi do 2 m, długość do 3 m. z Sali Złomisk na NW odbiega nieregularny niski korytarz długości około 6 m, z kilkoma krótkimi odgałęzieniami. Przy SE ścianie znajduje się podłużna studzienka głębokości, która sprowadza do położonej poniżej niewielkiej Salki Cyklistów. z niej na E prowadzi pochylnia prowadząca do około 3 m długości korytarzyka, połączonego z Salą Złomisk zaciskowym (Z2), kruchym kominkiem wysokości 2,5 m. Natomiast prowadzącym z Salki Cyklistów w dół na SE korytarzem, po około 3 m dochodzimy do okazałej, pochyłej sali, zwanej Salonem. Jej wysokość dochodzi do 4,5 m, a szerokość do 2,0 m. Za Salonem na SE prowadzi jeszcze około 3 m długości korytarzyk.
W północnej części Salki Cyklistów znajduje się podłużna, ciasna studzienka (1,5 m głębokości), przez którą schodzimy do prostego, litego korytarza zwanego Pasażem. Ma on długość około 6 m, wysokość do 2,0 m i szerokość do 1,0 m. w jego SE części znajduje się kominek (2,5 wysokości), który wychodzi w NW części Sali Złomisk. w dnie Pasażu znajduje się podłużna studzienka (głębokość 1,0 m), prowadząca do opisanego poniżej korytarza. Pasaż przez 1,5 wysokości prożek doprowadza do charakterystycznego skrzyżowania szczelin zwanego Rynkiem. Stąd na NW prowadzi dwukrotnie załamana ciasna szczelina długości około 4 m zakończona zwężającą się szczeliną. Na N prowadzi również zwężająca się szczelina, za którą widać dalsze partie (możliwość dalszej eksploracji). Poprzez studzienkę 1,0 można zejść do dwóch stromych, równoległych szczelin długości około 4 m. Wysoka, dolna szczelina nazwana została Tramwajem. Natomiast z Rynku w kierunku SE schodzimy 2 m do ciasnej studzienki (głębokość 1,2 m). Za nią korytarz rozdziela się na dwa odgałęzienia. Na S biegnie szczelina do góry, która łączy się ze wspomnianym wcześniej Pasażem, natomiast na SE prowadzi około 3 m długości korytarz, zakończony zaciskową studzienką (głębokość 2,5 m). Sprowadza ona do położonego poniżej korytarza, zwanego Piekiełkiem. Przez wspomnianą ciasną studzienkę (1,2 głębokości) schodzimy stromo do zaciskowego zwężenia (Z1), przez które z kolei wchodzimy do prostego, litego korytarza (wspomniane Piekiełko). Ma on długość około 4,5 m i wysokość 2,0 m. z NW końca Piekiełka prowadzi na północ
około 3,5 m długości, wąska, wysoka szczelina. z SE końca Piekiełka natomiast
odchodzi kilka ciasnych szczelin, parometrowej długości.
Jaskinia osuwiskowa powstała w piaskowcach magurskich. Dno tworzy przeważnie gruz skalny, tylko w Salonie, Rynku i w rejonie Salki Cyklistów znajduje się glina.
Jaskinia posiada mikroklimat dynamiczny, zimą nie jest wymrażana. Światło dzienne sięga korytarzy do Sali Złomisk. Stwierdzono obecność pająków i motyli. Zimą hibernują w niej nietoperze. w marcu 1997 r. stwierdzono występowanie przynajmniej 2 gatunków nietoperzy: podkowca małego (Rhinolophus hipposideros) i nocka dużego (Myotis myotis). Flora nie była obserwowana.
Jaskinia nie była wymieniana w literaturze. Zlokalizowana została 8 lutego 1997 r. przez R. Dadela, B. Szatkowskiego, T. Kałużę (Speleoklub Dębica), B. Bubulę, P. Lesieckiego i B. Sułkowskiego, lecz dopiero 27 marca 1997 r. weszli do niej
B. Bubula, P. Lesiecki i B. Sułkowski. Wcześniej jednak mogła być zwiedzana. Pomiary wykonał 20 lipca 1997 r. T. Mleczek (Speleoklub Dębica) używając busoli geologicznej Freiberg i taśmy parcianej.
Plan opracował T. Mleczek. Tutaj możesz zobaczyć plan (93 KB)
Opracował Tomasz Mleczek.
"JASKINIE POLSKICH KARPAT FLISZOWYCH"
Tom 2. Warszawa 1997.
|
