WIETRZNA STUDNIA
K.Bw - 02.03
Gmina Dobra, Łopień.
Właściciel terenu: skarb państwa (Lasy Państwowe).
Współrzędne topograficzne: x = 4447,100; y = 5508,300.
Wysokość otworu: ok. 770 m npm.
Ekspozycja otworu: do góry.
Długość: 25 m.
Deniwelacja: - 5 m.
Położenie: N zbocze Łopienia (951 m n.p.m.).
Studnia wejściowa (głębokość 3,0 m) sprowadza do około 4 m długości korytarza mającego do 3,0 wysokości i 0,7 m szerokości. Na S odchodzą od niego dwa niskie korytarzyki długości ok. 3 m. Natomiast przez niski i stromy przełaz schodzimy do niewielkiej sali. Ma ona wysokość do 1,5 m, szerokość do 2,0 m i długość około 3 m. Na jej N końcu znajduje się 1,2 m wysokości prożek, przez który prowadzi wejście do poprzecznej szczeliny wysokości do 1,5 m. Prowadzi do niej również drugi, ciasny korytarzyk odchodzący z N części sali. Wspomniana szczelina ma początkowo szerokość 1,5 m, ale po około 1,5 zwęża się do zaciskowego (Z1) przełazu. Za nim prowadzi jeszcze około 3 m długości ciasny korytarzyk, stopniowo się zwężający.
Jaskinia osuwiskowa powstała w piaskowcach magurskich. Dno tworzą gleba i liście (poniżej studni wejściowej i sali) oraz gruz skalny i glina (w pozostałych partiach).
Jaskinia posiada mikroklimat dynamiczny, zimą nie jest wymrażana. Światło dzienne sięga korytarzy poniżej studni wejściowej. Stwierdzono obecność pająków i motyli. Zimą hibernują w niej nietoperze. w lutym 1997 r. stwierdzono występowanie podkowca małego (Rhinolophus hipposideros). Flora nie była obserwowana.
Jaskinia przed 1996 r. nie była wymieniana w literaturze. Po raz pierwszy w literaturze o jaskini wspomina W. Wiśniewski (1996b), pisząc o zinwentaryzowanych na Łopieniu sześciu jaskiniach. Zlokalizowana została 24 czerwca 1995 r. przez B. Bubulę, P. Lesieckiego i B. Sułkowskiego, lecz z powodu zbyt ciasnego otworu nie wchodzono do niej. 8 lutego 1997 r. po poszerzeniu otworu przez R. Dadela, B. Szatkowskiego, T. Kałużę (Speleoklub Dębica), B. Bubulę, P. Lesieckiego i B. Sułkowskiego zdołano wejść do środka jaskini. Pomiary wykonali 29 czerwca 1997 r. T. Mleczek (Speleoklub Dębica), B. Bubula, P. Lesiecki i B. Sułkowski używając busoli geologicznej Freiberg i taśmy parcianej.
Plan opracował T. Mleczek.
LITERATURA: Mleczek, T., 1996j (wzmianka jaskiniach w Łopieniu); Wiśniewski, W., 1996b (wzmianka o jaskiniach w Łopieniu ).
Opracował Tomasz Mleczek.
"JASKINIE POLSKICH KARPAT FLISZOWYCH"
Tom 2. Warszawa 1997.
Połączenie jaskiń Czarci Dół i Wietrznej Studni.
W 2016 roku, wspólnie ze Speleoklubem Warmińsko-Mazurskim „Speleon”, połączono Zaciskiem Karola dwie jaskinie: Wietrzną Studnię i Czarci Dół (Kapturkiewicz 2018). „Speleon” to kolejna grupa,
która miała swój wkład w jaskiniowe rozpoznanie Beskidu Wyspowego.
Kapturkiewicz A. 2019. Historia eksploracji jaskiniowej Beskidu Wyspowego. Jaskinie 97: 24-30.
Połączenia jaskiń Wietrznej Studni i Czarciego Dołu dokonano w 2016 r. Punkt łączący obie jaskinie został nazwany zaciskiem Karola. Owe ciasne przejście, jako pierwszy pokonał Karol Więckowski ze Speleoklubu Warmińsko-Mazurskiego „Speleon”. Tak oto, po dziesięciu latach uczciliśmy wspólną akcję Speleoklubu Beskidzkiego i Speleonu z 2006 r. Wówczas zauważyliśmy nowe partie w Czarcim Dole, część z nich z pewnością pokrywała się z nieudokumentowanymi chodnikami, jakie odnalazł Robert Kusibab i Tomasz Mleczek w roku 2000. Połączenie obu jaskiń było wynikiem reinwentaryzacji obiektów jaskiniowych na Łopieniu dokonanej przez autora. Po nałożeniu na siebie planów obu jaskiń stało się oczywistym, że jest to jeden obiekt. Odwiedziny znajomych ze Speleonu były okazją, by przystąpić do działania.
Kapturkiewicz A. 2020. O eksploracji jaskiń Beskidu Wyspowego. W: Gacek D. Beskid Wyspowy, przewodnik. Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, s. 87-93.
|
