SCHRONISKO W LUBONIU WIELKIM V
K.Bw - 01.06
Gmina Rabka, Luboń.
Właściciel terenu: gmina (rezerwat przyrody "Luboń Wielki").
Współrzędne topograficzne: x = 4427,600; y = 5502,450.
Wysokość otworu: ok. 880 m npm.
Ekspozycja otworu: do góry.
Długość: 7 m.
Deniwelacja: - 2,5 m.
Położenie: południowo-wschodnie zbocze Lubonia Wielkiego (1022 m npm).
Otwór stanowi podłużna studzienka głębokości 2,2 m. Od niej odchodzą dwa korytarze: na zachód, gdzie znajduje się niewielka salka (wysokość do 1,2 m) oraz na NEE, gdzie kończy się ciasną szczeliną, długości około 3 m.
Schronisko jest osuwiskowe, powstało w piaskowcach magurskich. Dno pokrywa gruz skalny i liście.
Schronisko zimą wymrażane, prawie całe jest oświetlone światłem dziennym. Stwierdzono obecność licznych pająków. Flora nie była obserwowana. Prawdopodobnie tego schroniska dotyczą wzmianki w literaturze (Sosnowski 1930, Borkowski 1933, Pagaczewski 1951). Odnalazł go chyba też K. Kowalski podczas zwiedzania sąsiedniej Jaskini w Luboniu Wielkim I, lecz z powodu niewielkich rozmiarów, schronisko nie zostało zinwentaryzowane. Została odnaleziona i zinwentaryzowana 28 lipca 1997 r. przez T. Mleczek (Speleoklub Dębica). Pomiary wykonano busolą geologiczną Freiberg i taśmą parcianą.
Plan opracował T. Mleczek.
LITERATURA: Sosnowski, S., 1930 (wzmianka o dwóch grotach); Borkowski, S. 1933
(wzmianka o Dziurawych Turniach z grotami); Pagaczewski, S., 1951 (wzmianka o grotach wśród głazów).
Opracował Tomasz Mleczek.
"JASKINIE POLSKICH KARPAT FLISZOWYCH"
Tom 2. Warszawa 1997.
|
