SCHRONISKO W LUBONIU WIELKIM IV
K.Bw - 01.05
Gmina Rabka, Luboń.
Właściciel terenu: gmina (rezerwat przyrody "Luboń Wielki").
Współrzędne topograficzne: x = 4427,600; y = 5502,450.
Wysokość otworu: ok. 880 m npm.
Ekspozycja otworu: E.
Długość: 3 m.
Deniwelacja: niewielka.
Położenie: SE zbocze Lubonia Wielkiego (1022 m npm).
Schronisko tworzy korytarzyk długości ok. 3 m. Jego wysokość dochodzi do 1,0 m, natomiast szerokość do 1,5 m.
Schronisko osuwiskowe powstałe w piaskowcach magurskich. Dno pokryte gruzem skalnym. Schronisko jest zimą w całości wymrażane. Całe jest oświetlone światłem dziennym. Dno porośnięte jest obficie mchami. Fauna nie była obserwowana.
Prawdopodobnie tego schroniska dotyczą wzmianki w literaturze (Sosnowski 1930, Borkowski 1933, Pagaczewski 1951). Odnalazł go chyba też K. Kowalski podczas zwiedzania sąsiedniej Jaskini w Luboniu Wielkim I, lecz z powodu niewielkich rozmiarów, schronisko nie zostało zinwentaryzowane. Zostało odnalezione i zinwentaryzowane 28 lipca 1997 r. przez T. Mleczek (Speleoklub Dębica). Pomiary wykonano busolą geologiczną Freiberg i taśmą parcianą.
Plan opracował T. Mleczek.
LITERATURA: Sosnowski, S., 1930 (wzmianka o dwóch grotach); Borkowski, S. 1933 (wzmianka o Dziurawych Turniach z grotami); Pagaczewski, S., 1951 (wzmianka o grotach wśród głazów).
Opracował Tomasz Mleczek.
"JASKINIE POLSKICH KARPAT FLISZOWYCH"
Tom 2. Warszawa 1997.
|
