SCHRONISKO W LUBONIU WIELKIM III
K.Bw - 01.04
Gmina Rabka, Luboń.
Właściciel terenu: gmina (rezerwat przyrody "Luboń Wielki").
Współrzędne topograficzne: x = 4427,600; y = 5502,450.
Wysokość otworu: ok. 880 m n.p.m.
Ekspozycja otworu: E.
Długość: 4 m.
Deniwelacja: niewielka.
Położenie: Południowo-wschodnie zbocze Lubonia Wielkiego (1022 m n.p.m.).
Niepozorny otwór sprowadza do niewielkiej salki, skąd odbiega kilka ciasnych, w większości niedostępnych szczelin. Wysokość salki dochodzi do 1,2 m, jej największa szerokość wynosi 1,5 m.
Schronisko osuwiskowe powstałe w piaskowcach magurskich. Dno pokryte gruzem skalnym. Schronisko jest zimą w całości wymrażane. Prawie w całości jest oświetlone światłem dziennym. Flora i fauna nie były obserwowane.
Prawdopodobnie tego schroniska dotyczą wzmianki w literaturze (Sosnowski 1930 Borkowski 1933 Pagaczewski 1951). Odnalazł go chyba też K. Kowalski podczas zwiedzania sąsiedniej Jaskini w Luboniu Wielkim I, lecz z powodu niewielkich rozmiarów, schronisko nie zostało zinwentaryzowane. Została odnaleziona i zinwentaryzowana 28 lipca 1997 r. przez T. Mleczek (Speleoklub Dębica). Pomiary wykonano busolą geologiczną Freiberg i taśmą parcianą.
Plan opracował T. Mleczek.
LITERATURA: Sosnowski, S., 1930 (wzmianka o dwóch grotach); Borkowski, S. 1933 (wzmianka o Dziurawych Turniach z grotami); Pagaczewski, S., 1951 (wzmianka o grotach wśród głazów).
Opracował Tomasz Mleczek.
"JASKINIE POLSKICH KARPAT FLISZOWYCH"
Tom 2. Warszawa 1997.
|
