JASKINIA W LUBONIU WIELKIM I
K.Bw - 01.02
Gmina Rabka, Luboń.
Właściciel terenu: Skarb Państwa (Lasy Państwowe).
Współrzędne topograficzne: x = 4427,600; y = 5502,450.
Wysokość otworu: 881 m n.p.m.
Ekspozycja otworu: ku NE.
Długość: 8 m.
Deniwelacja: niewielka.
Położenie: w SE stoku Lubonia Wielkiego (1022 m npm).
Otwór znajduje się szczycie wybitnego wału. Zwiedzanie bez trudności. Ciasny otwór wejściowy, w którym są wiszące głazy, znajduje się w obniżeniu terenu. Prowadzi on do prostej szczeliny rozwiniętej na kierunku NE-SW. Za wejściem rozszerza się ona do ponad 1 m przy wysokości pond 2 m. Ściany są lite, dno płaskie. W dalszych partiach szczelina zmniejsza się znacznie i schodzi nieco w dół. Kończy się zawaliskiem po 7 m. Ku SE odchodzi do powierzchni jedynie ciasne pęknięcie.
Jaskinia jest osuwiskowa, powstała w piaskowcach magurskich. Dno pokrywa gruz i glina oraz (miejscami) liście. Jaskinia jest sucha i przewiewna, światło sięga do końca. Flory nie zaobserwowano, faunę reprezentują liczne pająki i ćmy (Kowalski 1954).
Jaskinia jest znana turystom i ludności miejscowej. Wzmiankują o niej przewodniki turystyczne (Sosnowski 1930, Borkowski 1933, Pagaczewski 1951). Opis inwentarzowy i plan jaskini opublikował w 1954 r. K. Kowalski. Materiały do dokumentacji zebrał on 18 czerwca 1953 r.
Plan wg. K. Kowalskiego (1954).
LITERATURA: Sosnowski K., 1930 (wzmianka o dwóch jaskiniach); Borkowski S., 1933 (wzmianka); Pagaczewski S., 1951 (wzmianka); Kowalski K., 1954 (plan i opis inwentarzowy); Klassek G., 1990b (w wykazie jaskiń i schronisk).
Opracował Grzegorz Klassek.
"JASKINIE POLSKICH KARPAT FLISZOWYCH"
Tom 2. Warszawa 1997.
|
