Numeracja jaskiń

Udokumentowane obiekty jaskiniowe Polskich Karpat Fliszowych są oznakowane wg otwartego systemu inwentaryzacyjnego, który opracowali w listopadzie 1996 r. G. Klassek (KTJ "Speleoklub" Bielsko-Biała) i T. Mleczek (Speleoklub Dębica).

Numer inwentarzowy każdej jaskini składa się z dwóch części, oddzielonych myślnikiem: literowej i liczbowej. W części literowej litera K - oznacza Karpaty Polskie, następnie (po kropce) litera duża i (ew.) mała oznacza region (np. Bw oznacza Beskid Wyspowy). Część liczbowa numeru inwentarzowego, która następuje po myślniku jest także dwudzielna: pierwsza z nich oznacza obszar występowania jaskiń, druga - po kropce - jest kolejnym numerem jaskini w danym obszarze, wydzielonym według granic łatwych do identyfikacji na mapie i w terenie. Na końcu numeru może być ponadto dodatkowa litera, która oznacza:

S - obiekt sztuczny,

N - obiekt nie istniejący (zniszczony lub niedostępny),

X - obiekt skreślony.

Wydzielone obszary obejmują jedynie te tereny, na których obecnie znane są jaskinie. Całkowity numer inwentarzowy przykładowej jaskini będzie więc następujący: K.Bw - 02.09 (oznaczający jaskinię w Karpatach Polskich w Beskidzie Wyspowym w drugim obszarze, opisaną jako 9 z kolei). Jest to system otwarty, umożliwiający dokumentację dowolnej liczby jaskiń wdanym obszarze oraz umożliwiający wydzielanie następnych obszarów, o ile zostaną w nich w przyszłości znalezione jaskinie.

Podział Polskich Karpat Fliszowych na regiony
1. Beskid Śląski Bs
2. Kotlina Żywiecka Kz
3. Beskid Żywiecki Bz
4. Beskid Mały Bm
5. Beskid Makowski Bmk
6. Beskid Wyspowy Bw
7. Gorce G
8. Beskid Sądecki Bsd
9. Beskid Niski Bn
10. Bieszczady Bsz
11. Góry Sanocko-Turczańskie Gst
12. Pogórze Śląskie Ps
13. Pogórze Wiśnickie Pw
14. Pogórze Rożnowskie Pr
15. Pogórze Ciężkowickie Pc
16. Pogórze Strzyżowskie Pst
17. Pogórze Dynowskie Pd

Wyjaśnić należy, że zasadniczą cechą wyróżnienia opisanych obiektów jako jaskiń, czy schronisk jest tu kryterium środowiskowe - determinowane głównie zasięgiem światła. Jednakże w wielu przypadkach uwzględniano również kryterium całkowitej długości. Tak więc do jaskiń zaliczono obiekty, w których światło ma zasięg ograniczony jedynie do przyotworowych partii, a długość jest większa niż 5 m. Jako schroniska przyjęto obiekty niewielkie, długości do 5 m, całkowicie oświetlone światłem dziennym.