Profil ostatniego ku północy otworu (Sk. 5) składa się z warstw krośnieńskich i łupków menilitowych. Otwór znajduje się już poza jednostką śląską sensu stricto, jakkolwiek występujące w nim utwory oligoceńskie jeszcze do niej należą; wchodzą one w skład strefy Żegociny, bardzo silnie zaburzonej tektonicznie, ciągnącej się wąskim pasem u czoła jednostki magurskiej [23]. Strefa Żegociny jest jednym z elementów tektonicznych wyciśniętych ku powierzchni terenu w strefie rozdarć jednostki śląskiej, przed czołem jednostki magurskiej.

W okolicy Skrzydlnej wysad Żegociny od północy kontaktuje z niecką Szczyrzyca, należącą do jednostki śląskiej, zbudowaną z osadów kredy górnej, eocenu i oligocenu, o rozciągłości północ-południe, kierunku całkowicie niezgodnym z regionalnym przebiegiem elementów tektonicznych Karpat zewnętrznych, świadczącym o wysokim stopniu zaangażowania tektonicznego tej strefy. Zachodnie skrzydło niecki Szczyrzyca kontaktuje z wysadem Wiśniowej, zbudowanym również z osadów jednostki śląskiej i podśląskiej, o bardzo skomplikowanej tektonice składającym się z trzech stromo ustawionych łusek [1].

Podłoże platformowe zapada dość łagodnie ku południowi. Względnie czytelne dane sejsmiczne, dotyczące podłoża, kończą się na rejonie niecki Szczyrzyca [14]; dalej ku południowi od podłoża platformowego na ogół nie uzyskano odbić, interpretacja geologiczna tej strefy jest przybliżona.

Wzdłuż czoła jednostki magurskiej, od okolic Skrzydlnej przez Żegocinę do Iwkowej, w podłożu Karpat przebiega uskok, wykryty na drodze modelowania grawimetryczno-geologicznego [22], zrzucający ku południowi skały podłoża prawdopodobnie około 1500 m, nazwany uskokiem Żegociny. Uskok ten oddziela obie łuski Skrzydlnej od wysadu Żegociny. W południowej części wysadu Żegociny, na powierzchni terenu towarzyszą mu podrzędne dyslokacje, biegnące równolegle do niego.

Uskok Żegociny (żegociński) należy do systemu regionalnych dyslokacji w podłożu Karpat, odgrywającego znaczną rolę w rozprzestrzenieniu i miąższości starszej molasy. W podłożu Karpat Zachodnich taką rolę odgrywa uskok rzeszotarski [16, 19], w jego zrzuconym skrzydle grubość starszej molasy przekracza 1000 m, w wiszącym - osiąga nieznaczną miąższość, bądź nie występuje ona wcale. Podobną rolę może odgrywać również uskok żegociński i prawdopodobnie stanowi on w zasadzie północną granicę zasięgu starszej molasy, jakkolwiek nie można wykluczyć, że miejscami może ona występować również i na północ od niego.

Ponad starszą molasą w zapadlisku przedkarpackim występuje molasa młodsza, dolnobadeńska, którą najdalej na południe nawiercono w otworze Słopnice 1 [17]. Są to gruboklastyczne osady, o charakterze olistostromy składające się z materiału karpackiego z domieszką skał podłożowych. W okolicy Szczyrzyca i Skrzydlnej oraz nieco dalej na południu, należy się jednak spodziewać występowania w badenie dolnym facji rowu przedgórskiego [20, 18], kompleksu iłowcowo-mułowcowego z przewarstwieniami piaskowców. Podobne osady znane są z licznych odwiertów rozmieszczonych w Karpatach brzeżnych, między Krakowem a Tarnowem.

Uskok żegociński odegrał również ważną rolę w powstaniu wysadowej strefy Żegociny. Wzdłuż niego, w końcowej fazie tektogenezy Karpat, nastąpiło zdyslokowanie jednostki śląskiej, rozwarcie szczeliny uskokowej i wyciśnięcie do powierzchni terenu wysadu, zbudowanego w znacznej mierze z ilastych, a zatem plastycznych utworów jednostki śląskiej i podśląskiej [22]. Podobną rolę w genezie wysadu Wiśniowej mógł odegrać uskok poprzeczny, biegnący od uskoku żegocińskiego w kierunku uskoku rzeszotarskiego, przechodzący w pobliżu odwiertu Wiśniowa IG-1 (rys. 4).